bu blogu yazmaya karar verdiğimi ilk kez tuğçe'ye söyledim. kendisi 40 kilo kadar anca gelir. üstelik bunun için hiç bir şey yapmasına gerek yok. bazen 1 kilo alıyor, onu da vermesi 2 gün sürüyor zaten.
insanlara yanlış bilgiler verebileceğimden endişe etti önce. "yahu ben ısrarla tombik bir insanım, bu başarı hikayesi anlatan bir blog değil ki" dedim. güldü ve hemen ikna oldu.
bu gerçekten nasıl 90 kilodan 60 kiloya indiğimi anlatan bir blog değil.
"sporu hayatımın bir parçası yaptım, bunlar da yeni spor ayakkabılarım" diye fotoğraflar koyan bir blog değil.
"her gün en az 5 litre su içiyorum. sabahların limonlu suyum olmadan uyanamıyorum" diyen bir blog değil.
"çok canınız istediyse çikolatadan bir parça alın, onu da en az 7 dakika ağzınızda emerek yiyebilirsiniz" diye tavsiyede bulunan bir blog hiç değil. benim bileklerimi kesseniz çikolata akar ve bir gün zayıflasam bile bunu söylemeyeceğime eminim.
bir keresinde 3 gün boyunca sadece nutella yiyerek kendimi öldürmeye çalışmıştım, sonra anlatırım bu hikayeyi ama intihar aleti olarak nutella seçmiş olmam biraz acıklı tabii...
kilom şu an 74.5. boyum 1.60. genel geçer güzellik kurallarına ve piyasada bulunan tüm dergilere göre 25 kilo kadar fazlam var. ben manken olmaya çalışmadığım için bunu 10 kilo fazlam var diye yazacağım bütün hikayelerde. zaten o kadar zayıflık bana yakışmaz...
işte bu yukarıdaki küçük ve zararsız mazeret var ya, ondan bende bir sürü var...
bu yazıyı yazarken, bilgisayarımın yanında çok ironik bir şekilde "şeyda coşkun'dan yaza hazırlık önerileri" adlı bir kitapçık var. az sonra noktayı koyup, onu okumaya geçeceğim. ve büyük ihtimal de 4. sayfada falan sıkılıp, romanıma döneceğim. ama şunu rahatlıkla söyleyebilirim, bu kitapçığı aldığımda bile kendimi 1 kilo vermiş hissetmiştim. form sante falan gibi zayıflık, spor ve güzellik gazlayan dergilerin bendeki ortak özelliği; "kilo vermek için ilk adımı attım ben, gerisi de kesin gelir ya" hissiyatı... daha hiç gelmedi gerisi, o ayrı...
sağlıklı günler herkese...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder